Stabilizacja kręgosłupa - ALIF, OLIF, XLIF, TLIF, PLIF

Polega na unieruchomieniu sąsiednich kręgów implantami tak, aby doszło do zrostu kostnego. W zależności od rodzaju dojścia do miejsca objętego chorobą, neurochirurg stosuje różne techniki.

Procedurę tę wykonuje się w przypadku takich schorzeń, jak dyskopatia, kręgozmyk, urazy kręgosłupa, choroba zwyrodnieniowa, nowotwory. W zależności od rodzaju dojścia do miejsca objętego chorobą, wyróżnia się następujące techniki międzytrzonowej stabilizacji kręgosłupa: ALIF, OLIF, XLIF, TLIF, PLIF.

Czyli przednia lędźwiowa stabilizacja międzytrzonowa. Metoda polega na dojściu zaotrzewnowym do kręgosłupa i w przypadku leczenia odcinków kręgosłupa na poziomie dysków L4-L5 i L5-S1 odnotowuje bardzo dobre wyniki kliniczne. Obecnie operacje kręgosłupa wykonuje się najczęściej z dostępu tylnego. Jednak w przypadku odcinka kręgosłupa L5-S1 z dużym obniżeniem krążka najlepszym wyborem jest metoda ALIF. Dojście do tego miejsca za pomocą innej metody utrudnia talerz biodrowy lub konieczne jest preparowanie worka oponowego i korzeni nerwowych. ALIF tworzy doskonałe warunki, gdyż pozycja leżąca na plecach otwiera dostęp do miejsca zmienionego chorobowo.

W latach 70. i 80. XX w. operacje kręgosłupa rutynowo wykonywano z dostępu przedniego, jednak z czasem ze względu na brak specjalistów i tym samym pozytywnych wyników, technika ALIF poszła w zapomnienie. Postęp nauki i medycyny dał do dyspozycji lekarzy o wiele lepsze narzędzia, ale również zmienił podejście do tego typu zabiegów – zgodnie ze światowymi standardami w zespole przeprowadzającym operacje metodą ALIF, obecny jest również chirurg naczyniowy.

Metodę ALIF wykorzystujemy m.in. do leczenia dyskopatii odcinka lędźwiowego na poziomach L4-L5 i L5-S1 przy wszczepieniu nieruchomych i ruchomych protez krążków międzykręgowych.

Zdecydowanym wskazaniem do jej zastosowania jest całkowite uszkodzenie krążka kręgowego oznaczające potrzebę zastąpienia go w całości implantem. Mocno uszkodzony krążek nieprawidłowo bowiem przenosi obciążenie w osi ciała i jest przyczyną dużego cierpienia pacjenta. W przypadku osób bardzo otyłych, z zaburzeniami osi ciała na wielu płaszczyznach lub ze skoliozą lekarz zawsze będzie rozważał wykorzystanie innych metod operacyjnych. Decyzja będzie za każdym razem podejmowana na podstawie indywidualnej diagnozy pacjenta – wyjaśnia dr Jurij Kseniuk.

ALIF daje bardzo dobre wyniki kliniczne przy odpowiedniej kwalifikacji w porównaniu z innym metodami, ponieważ nie pozostawia blizny w kanale kręgowym, nie wymaga bezpośredniego preparowania korzeni nerwowych i worka oponowego, zachowuje mięśnie przykręgosłupowe, zapewnia proste i swobodne dojście do dysku i odnotowuje największy procent osiągniecia zrostu kostnego. Oznacza to, że przypadki pacjentów leczonych metodą ALIF statystycznie najrzadziej wymagają reoperacji.

Duża powierzchnia implantu, przylegająca do sąsiednich trzonów niemal gwarantuje prawidłowe wgojenie, czyli zintegrowanie się implantu z tkanką kostną.

Dzięki ALIF możemy wykonywać zabiegi na tym odcinku kręgosłupa jeszcze bezpieczniej i z niewielkim urazem dla pacjenta. Chorzy po zabiegu nie wymagają dłuższej rekonwalescencji ani skomplikowanej rehabilitacji, gdyż po ocenie wgojenia się implantu mogą bez obaw ćwiczyć nienaruszone mięśnie kręgosłupa tak, jakby nigdy nie przeszli żadnej operacji – podsumowuje dr Jurij Kseniuk.

Skośno-boczne międzytrzonowe usztywnienie jest minimalnie inwazyjną techniką stosowaną z dostępu skośnego przedniobocznego, która wymaga użycia wysokospecjalistycznego instrumentarium.

Czyli ekstremalnie boczna lędźwiowa stabilizacja międzytrzonowa. Polega na dojściu do miejsca zmienionego chorobowo z boku kręgosłupa. Wymaga przejścia przez mięsień lędźwiowy bezpośrednio przylegający do kręgosłupa.

Istotą tej metody (przezotworowej lędźwiowej stabilizacji międzytrzonowa) jest usunięcie dysku z dojścia bocznego, niewymagającego odsuwania korzeni nerwowych.