Rehabilitacja to proces, którego celem jest przywrócenie sprawności, co umożliwia pacjentowi powrót do normalnego życia, a sportowcom powrót do treningu. Wśród wielu metod rehabilitacji wyróżniamy m.in. igłoterapię suchą. Kiedy warto ją stosować? Jak wygląda i jakie daje korzyści? Na wszystkie pytania odpowiadamy w poniższym tekście.
Igłoterapię określa się również mianem suchego igłowania (z angielskiego dry needling), gdyż w istocie w całej procedurze nie wstrzykuje się, ani nie pobiera się żadnych substancji z ciała pacjenta. Do igłoterapii używa się cienkich igieł (mają one grubość 150-300 mikrometrów). Metoda ta polega na wkłuciu igły w tak zwany punkt spustowy (z ang. trigger points). Wspominane punkty spustowe to nadwrażliwe okolice w obrębie napiętego pasma mięśnia wywołujące ból lokalny lub rzutowany, pod wpływem nacisku, rozciągania lub skurczu. O tym, gdzie dojdzie do igłowania, decyduje fizjoterapeuta na podstawie zgłaszanych przez pacjenta dolegliwości, wywiadu oraz badania. Warto przy okazji wspomnieć, że igłoterapia to nie akupunktura, mimo że igły są takie same. W igłoterapii dążymy do odwrażliwienia bolesnych tkanek, natomiast w akupunkturze na odblokowaniu punktów energetycznych (meridianów).
Przed igłowaniem fizjoterapeuta przeprowadza badanie palpacyjne, którego celem jest wykrycie napiętych pasm włókien mięśniowych wrażliwych na nacisk. Samo wkłucie igły zwykle jest bezbolesne, a zabieg w trakcie jego trwania może powodować nieprzyjemne uczucie rozpierania mięśnia. Wbicie igły w wykryty punkt spustowy powoduje naturalną reakcję drżeniową, którą poprzez stymulację igłą jesteśmy w stanie stopniowo wyciszyć. W konsekwencji dochodzi do rozluźnienia napiętego obszaru. Igłowanie wpływa również na procesy biochemiczne, które do tej pory podtrzymywały błędne koło bólu. Swoją skuteczność igłowanie zawdzięcza też aktywacji układu hamowania bólu (mózg) oraz dzięki zmianie uwrażliwienia centralnego (rdzeń kręgowy).
Igłowanie może być stosowane z powodzeniem w dolegliwościach bólowych pleców, czy przewlekłych stanach przeciążeniowych (np. kolano biegacza czy łokieć tenisisty). Pomaga również w dolegliwościach po nadmiernym wysiłku (nowa lub zbyt intensywna aktywność ruchowa), naderwaniach czy po urazach sportowych. Do pełnego efektu może być potrzebne wykonanie więcej niż jednej sesji, aby ból ustąpił w znacznym stopniu lub nawet całkowicie. W tym momencie terapię należy uzupełnić o ćwiczenia, stanowiące istotę leczenia przyczynowego problemu.
Rezultatem igłoterapii jest redukcja bólu oraz regulacja napięcia mięśniowego. Ułatwia to m.in. dochodzenie do pełnej sprawności po przebytych urazach, poprawia komfort codziennego funkcjonowania i możliwości ruchowe poszczególnych partii mięśni. Należy jednak pamiętać, że po terapii może utrzymywać się tkliwość pozabiegowa, nieco podobna do znacznego zmęczenia mięśni.
Zaletą igłoterapii jest również to, że narzędzie, którym się ją wykonuje, precyzyjnie penetruje tkanki, co nie jest możliwe w ramach typowych zabiegów fizjoterapeutycznych. Pozwala to na wysoką skuteczność zabiegu również w przypadkach, gdzie konwencjonalna fizjoterapia była bezskuteczna.
Choć igłowanie uważa się za bardzo bezpieczną technikę wspierającą rehabilitację, to z uwagi na bezpieczeństwo i zdrowie pacjentów metody tej nie stosuje się, gdy:
