Złamania obojczyka są dość częste i stanowią około 5% wszystkich złamań u dorosłych. Ponad 80% tych złamań znajduje się w środkowej jednej trzeciej obojczyka i jest przemieszczonych. Wedle aktualnych badań klinicznych obserwuje się lepsze wyniki czynnościowe po otwartej redukcji i wewnętrznej stabilizacji w przypadku złamań obojczyka z przemieszczeniem środkowej części i potwierdziło wyższość leczenia operacyjnego w praktyce klinicznej. Dodatkowo odsetek przypadków braku zrostów wydaje się być niższy po leczeniu operacyjnym (0–3%) niż po leczeniu zachowawczym (21%).
Wskazania do wykonania zabiegu
Wskazaniem do zabiegu jest brak zrostu po 6 – 9 miesiącach od złamania bez zauważalnego postępu zrostu w badaniach kontrolnych, oraz wedle niektórych prac po braku poprawy stanu mimo fizykoterapii. Objawami stawu rzekomego obojczyka może być miejscowy ból, ograniczenie ruchomości obręczy barkowej, zaczerwienienie oraz rzadko miejscowa infekcja. Większe prawdopodobieństwo pojawia się także u osób z chorobami towarzyszącymi – cukrzyca, osteoporoza, zaburzenia hormonalne, niewydolność nerek.
Przeciwwskazania do zabiegu
Przeciwwskazaniami do zabiegu jest miejscowa rana w miejscu planowanego wykonania cięcia oraz ogólnoustrojowa infekcja.
Leczenie stawu rzekomego obojczyka
W leczeniu stawu rzekomego, pomijając powikłania infekcji – można pierwotnie prowadzić próbę leczenia nieoperacyjnego, ograniczając skutek współistniejących chorób jak zaburzeń hormonalnych bądź efektów nieodpowiedniej diety – z suplementacją wapnia, witaminy D, oraz zastosowania fizykoterapii – laseroterapia, magnetoterapia, krioterapia, exogen.
W przypadku braku poprawy prowadzone jest leczenie operacyjne, które zazwyczaj polega na rewizji złamania, oczyszczeniu miejsca złamania ze zdewitalizowanych tkanek i blizn, odświeżeniu powierzchni złamania oraz najczęściej uzupełnienia ubytku fragmentami przeszczepu kostnego autogenicznego – pobranego najczęściej z talerza biodrowego, bądź allogenicznego z banku tkanek, oraz stabilizacji z użyciem płytki tytanowej stabilizowanej śrubami.
Rekonwalescencja po zabiegu
Standardowo po zabiegu dolegliwości bólowe ustępują w ciągu kilku dni, kończyna zabezpieczona jest w ortezie bądź temblaku, oraz utrzymuje się zakaz obciążania do uzyskania zrostu, co nie wyklucza jednoczesnego stosowania fizjoterapii w odciążeniu dla utrzymania ruchomości przyległych stawów.
