Chirurgia kręgosłupa – kiedyś i dziś

Tradycyjnie operacja kręgosłupa przeprowadzana jest przez wykonanie dużego nacięcia na plecach. Kojarzona jest głównie z długą, bolesną rekonwalescencją i strachem, że jeden mały błąd chirurga może skończyć się dla pacjenta na wózku inwalidzkim. Jednak w ostatnich latach minimalnie inwazyjna chirurgia kręgosłupa rozwiewa te obawy. Czego więc można się spodziewać po endoskopowej operacji kręgosłupa?

XXI wiek to przede wszystkim spopularyzowanie technik małoinwazyjnych, zarówno jeśli chodzi o wykorzystywaną technologię, jak i umiejętności chirurgów na sali operacyjnej. Pierwsza operacja endoskopowa kręgosłupa została przeprowadzona w latach 70. XX wieku. Swój rozkwit przeżyła w latach 20 lat później, kiedy wprowadzono tzw. wideoendoskopy. Umieszczono na nich końcu kamerę, umożliwiając transmisję obrazu z wnętrza ciała na ekran telewizyjny. Od tamtej pory udoskonalano techniki chirurgiczne i instrumentarium. Obecnie endoskopowa chirurgia kręgosłupa jest jednym z przykładów, jak daleko zaszliśmy w obrazowaniu wnętrza ciała i leczeniu chirurgicznym pacjentów z problemami kręgosłupowymi.

Klasyczna operacja przeprowadzana jest w znieczuleniu ogólnym i polega na wykonaniu przez chirurga dużego nacięcia o długości niekiedy ponad 10 cm na plecach pacjenta, a następnie oddzieleniu mięśni przykręgosłupowych od kości. Często w trakcie operacji dochodzi do uszkodzenia pobliskich tkanek, co powoduje wydłużenie okresu rekonwalescencji – rana długo się goi, ból pooperacyjny jest większy niż przed operacją, a pacjent niekiedy musi pozostać w szpitalu przez wiele dni, a im większe otwarcie tym większe ryzyko infekcji.

W trakcie endoskopii kręgosłupa pacjent zazwyczaj znieczulany jest ogólnie, choć możliwe jest też znieczulenie miejscowe, a lekarz wykonuje niewielkie nacięcie i wprowadza specjalną rurkę o szerokości ołówka. W zależności od rodzaju zabiegu i dolegliwości pacjenta chirurg uzyskuje dostęp do kręgosłupa albo z dojścia intralaminarnego (od tyłu kręgosłupa) albo transforaminalnego (od boku kręgosłupa). Dzięki temu można usunąć patologie kręgosłupa trudno dostępne dla otwartej metody operacyjnej lub wymagające w tradycyjnej metodzie usunięcia dużych fragmentów kręgosłupa.

Następnie wprowadzana jest kamera endoskopowa, o rozdzielczości 4K, która rejestruje i wyświetla w czasie rzeczywistym miejsce zabiegu. Po operacji, która trwać może nawet 15-20 minut (zazwyczaj krócej niż operacja klasyczna), chirurg wyjmuje instrumentarium, a na małe nacięcie na skórze zakłada jeden lub dwa szwy i przykrywa małym opatrunkiem.

Zastosowanie chirurgii endoskopowej

Endoskopowa chirurgia kręgosłupa ma szerokie możliwości stosowania.

O ile wiek nie jest praktycznie brany pod uwagę w przypadku chirurgii endoskopowej, to w przypadku operacji klasycznej jest ważnym czynnikiem. Osoby starsze posiadają często choroby współistniejące, tj. choroby serca, układu krążenia, cukrzycę oraz są bardziej podatne na powikłania i tworzenie się zakrzepów w trakcie lub po operacji, co w konsekwencji wyklucza przeprowadzenie zabiegu.

Dodatkowo chirurgia endoskopowa odgrywa ważną rolę w leczeniu przepuklin dyskowych, zwłaszcza u osób młodych, uprawiających sporty wyczynowe, gdzie pożądany jest szybki powrót do sprawności i mniejsza rana pooperacyjna.

Jakie korzyści niesie endoskopowa chirurgia kręgosłupa?

Endoskopia, czyli małoinwazyjna operacja kręgosłupa jest jedną z najbardziej skutecznych technik operacyjnych zwłaszcza dla osób ze zdiagnozowaną przepukliną krążka międzykręgowego, potocznie nazywaną dyskopatią.

Dzięki niej jesteśmy w stanie wykonać małe nacięcie, które stanowi ¼ nacięcia w porównaniu do operacji przeprowadzanych metodą klasyczną, na otwarto. To pozwala na krótszy czas rekonwalescencji i szybszy powrót do zdrowia, a pacjent odczuwa mniejszy ból pooperacyjny. Zmniejszone zostaje także ryzyko zakażenia – podkreśla doktor Bujko. Endoskopowa chirurgia kręgosłupa jest jedną z najmniej inwazyjnych technik operacyjnych i jest równie skuteczna jak zabieg mikrodiscektomii. Jednak w przeciwieństwie do niej pozwala na mniejsze nacięcie chirurgiczne i mniejszy uraz mięśni stabilizujących kręgosłup. Dodatkowo metodą tą można zastąpić część bardzo urazowych i często wikłających się operacji stabilizacji w przypadku stenozy kanału kręgowego kręgosłupa – dodaje neurochirurg.

Metoda klasyczna versus metoda endoskopowa kręgosłupa

Pliki do pobrania