Z badań wynika, że w przypadku ok. 80% schorzeń kręgosłupa nie jest konieczne leczenie operacyjne. Leczenie zachowawcze, metody mniej inwazyjne takie jak blokada czy fizjoterapia skutecznie redukują ból i przynoszą pacjentowi ulgę. Pozostaje jednak grupa pacjentów, u których metody nieoperacyjne nie przynoszą pożądanych efektów i konieczny jest zabieg.
Interwencja chirurgiczna jest uzależniona od postępów choroby, braku zadowalających rezultatów w leczeniu zachowawczym i oceny lekarza specjalisty. Najczęstszym wskazaniem do zastosowania inwazyjnych metod leczenia kręgosłupa jest dyskopatia (czyli przepuklina krążka międzykręgowego), powodująca ucisk na nerwy rdzeniowe, skutkujące bólem, a w skrajnych przypadkach zaburzeniami czucia i niedowładami. Częstym wskazaniem do zabiegu chirurgicznego jest stenoza, czyli zwężenie kanału kręgowego skutkujące powikłaniami związanymi z niedowładami i zaburzeniami czucia. Do leczenia operacyjnego najczęściej kwalifikuje się takie schorzenia jak: przepukliny krążkowe, choroby zwyrodnieniowe, deformacje kręgosłupa, wypukliny, zwężenia kanałów kręgowych i inne. Operacje wykonywane są metodą klasyczną lub metodą małoinwazyjną.