Najwięcej złamań ma przebieg łagodny: rzadko powodują deformację kręgosłupa lub kręgu, a co za tym idzie – stosunkowo rzadko występują zaburzenia neurologiczne czy ból po wygojeniu złamania. Warunkiem skutecznego leczenia jest bardzo dobra diagnostyka. Pacjenci są zazwyczaj leczeni zachowawczo: polega to na unieruchomieniu w gorsecie, odpoczynku, następnie ćwiczeniach usprawniających. Wyleczenie następuje w wyniku zrośnięcia się złamania. Jeśli po wygojeniu występują dysfunkcje, można takiego pacjenta usprawnić kierując na rehabilitację.
Złamania niebezpieczne są najczęściej wynikiem ciężkiego wypadku. Stan pacjentów – często zagrożenia życia – wymaga zwykle natychmiastowej operacji, dlatego muszą być szybko diagnozowani. Często doznają urazów wielonarządowych (jamy brzusznej, klatki piersiowej, naczyń i mózgu), w których urazy kręgosłupa jak i urazy kończyn stanową istotny, choć nie kluczowy, element. Uraz kręgosłupa zazwyczaj nie zagraża bezpośrednio życiu, stąd większość tych złamań jest leczonych wówczas, gdy pacjent otrzymał najpilniejszą pomoc. Wyjątkiem są sytuacji wystąpienia objawów ostrego ucisku rdzenia kręgowego, gdy operacja powinna być wykonana pilnie. Gdy w wyniku urazu wystąpiły zaburzenia neurologiczne oznacza to, że leczenie będzie długotrwałe i trudne.
Inną grupą złamań są te, które nie spowodowały pierwotnego zaburzenia funkcji neurologicznych, ale mogą być przyczyną wtórnego uszkodzenia rdzenia. Gdy złamanie nie jest stabilne, może się wtórnie przemieścić i uszkodzić rdzeń albo nerwy odchodzące od rdzenia – te złamania bezwzględnie wymagają leczenia operacyjnego. W innym przypadku kręgosłup może ulec deformacji, czego efektem będzie przewlekły ból i różnego rodzaju zaburzenia w przyszłości.
Podstawą diagnostyki złamań kręgosłupa są badania radiologiczne, głównie tomografia komputerowa, która pozwala określić typ złamania. Standardowo wykonuje się także zdjęcie rentgenowskie. Badania rozszerza się często o rezonans magnetyczny, który pozwala zdiagnozować ewentualne uszkodzenie rdzenia kręgowego, krążków międzykręgowych i więzadeł międzywyrostkowych.