Zwichnięcie jest uszkodzeniem, które jest związane z utratą styczności powierzchni stawowych kości tworzących staw. W obrębie stawu łokciowego tworzą je nasada dalsza kości ramiennej oraz nasady bliższe kości łokciowej i promieniowej. Zwichnięcia bliższych nasad kości przedramienia można podzielić na tylne, boczne, przednie i rozbieżne. Najczęstszym rodzajem zwichnięcia jest zwichnięcie tylne, które powstaje w mechanizmie pośrednim, czyli w trakcie upadku na wyprostowaną rękę.
W niektórych przypadkach, mogą wystąpić powikłania związane ze zwichnięciem stawu łokciowego. Występują one w postaci złamań w obrębie części kostnych, tworzących ten staw. W związku z tym, w zależności od typu zwichnięcia i mechanizmu urazu, może dojść do złamań: głowy kości promieniowej, wyrostka dziobiastego kości łokciowej, wyrostka łokciowego kości łokciowej, kłykcia bocznego kości ramiennej. Warto zaznaczyć, iż w przypadku urazów stawu łokciowego jednym z częstych możliwych zagrożeń jest następcze sztywnienie stawu i upośledzenie jego czynności.
Objawy zwichnięcia w stawie łokciowym
- ból,
- obrzęk,
- zaczerwienienie,
- zniekształcenie w obrębie stawu łokciowego,
- przymusowe ustawienie w stawie,
- ograniczenie ruchów w stawie.
Leczenie zwichnięć w stawie łokciowym
Tego typu uszkodzenia należy wcześnie rozpoznawać i leczyć. Lekarz, w celu dokładnej oceny ustawienia struktur kostnych, wykonuje badanie rentgenowskie. Leczenie opiera się na odpowiednim nastawieniu nasad kości względem siebie. Opóźnianie leczenia może prowadzić do narastania obrzęku i zaburzeń krążenia, które mogą predysponować do rozwoju przykurczu Volkmanna. Szybkie nastawienie stwarza najlepsze warunki do przywrócenia prawidłowego funkcjonowania stawu po urazie. Należy pamiętać, że w zwichnięciach stawu łokciowego dochodzi do uszkodzeń struktur stawowych (m.in. do rozerwania torebki stawowej, czy więzadeł pobocznych). Uszkodzeniu mogą ulec struktury przebiegające w pobliżu stawu m.in. nerw łokciowy i pośrodkowy, a także może pojawić się zaburzenie odpływu krwi. Z tych powodów lekarz przed podjęciem próby nastawienia, dokonuje oceny stanu ukrwienia i stanu neurologicznego kończyny. Następnie wykonuje znieczulenie miejscowe lub przewodowe. W przypadku, gdy od urazu nie upłynęło zbyt wiele czasu (ok. 30 min) można podjąć próbę nastawienia bez znieczulenia, wykorzystując tzw. stupor tkankowy. Po nastawieniu zwichnięcia, nakłuwa się staw aby opróżnić go z krwiaka oraz unieruchamia się kończynę w opatrunku uciskowym na łusce gipsowej w pozycji zgięciowej. Po około trzech dniach można zdjąć opatrunek uciskowy, natomiast łuskę gipsową utrzymuje się do dwóch tygodni. W trakcie rehabilitacji stosuje się stopniowane ruchy czynne. Zwichnięcia powikłane złamaniami często nastawia się metodą zachowawczą, lecz w przypadku nieodpowiedniego ułożenia odłamów kostnych stwierdzonego podczas kontrolnego badania RTG, podejmuje się decyzję o ich zespoleniu operacyjnym.