Przyczyny zespołu cieśni nadgarstka
Zespół cieśni nadgarstka jest spowodowany zaburzeniami funkcji nerwu pośrodkowego w następstwie przewlekłego ucisku i dotyczy głównie ręki dominującej (tej, której częściej używamy). Nie do końca znane są przyczyny powstawania tej patologii. Specjaliści są ze sobą zgodni, że zespół cieśni nadgarstka może mieć związek z przeciążeniem wywołanym wykonywaniem powtarzalnego ruchu nadgarstka. Przyczynami mogą być również urazy mechaniczne jak np. zwichnięcia w obrębie nadgarstka, zmiany zwyrodnieniowe, niewłaściwie wygojone złamania, a nawet zaburzenia hormonalne. Warto zauważyć, że ta dolegliwość dotyka trzy razy częściej kobiety niż mężczyzn.
Objawy zespołu cieśni nadgarstka
Głównymi objawami zespołu cieśni nadgarstka jest ból i drętwienie większości palców: kciuka, palca wskazującego oraz środkowego. Ból często wybudza ze snu, a także promieniuje do przedramienia i barku. Ból może także występować w dzień, głównie podczas wysiłku i wykonywaniu monotonnych ruchów czy utrzymaniu dłoni w jednej pozycji. Pogorszeniu ulega sprawność manualna przy czynnościach, które wymagają od nas wysokiego poziomu precyzji. W zaawansowanym stadium choroby może dojść do zaniku mięśni.
Diagnostyka i leczenie zespołu cieśni nadgarstka
W celu zdiagnozowania pacjenta z ZCN lekarze przeprowadzają z pacjentem wywiad, a także wykonują teksty kliniczne. Polegają one na sprawdzeniu stopnia sprawności ręki i czucia w palcach. Osoba, która nie jest w stanie wykonać pewnych ćwiczeń lub doskwierają jej przy tym dolegliwości bólowe, może być podejrzewana o zespół cieśni nadgarstka. Czasami potrzebne do postawienia diagnozy są badania dodatkowe: elektromiografia i/lub ultrasonografia. Są to badania, które pozwalają na ustalenie szybkości przodownictwa nerwu (elektromiografia), a także na uwidocznienie jego deformacji oraz pogrubień więzadła poprzecznego i ścięgien w okolicy nerwu pośrodkowego (USG).
W leczeniu zachowawczym bardzo często lekarze polecają zakładanie na noc kortezy stabilizującej nadgarstek. Krótkotrwała stabilizacja ma na celu zmniejszenie obrzęku i zlikwidowanie stanu zapalnego. Często także zaleca się przyjmowanie leków przeciwzapalnych (niesteroidowych) oraz rehabilitacje.
Leczenie operacyjne przeznaczone jest dla osób, u których nie stwierdza się poprawy po leczeniu zachowawczym lub zgłaszają się w zaawansowanym stadium choroby. Polega ono na przecięciu struktur uciskających nerw pośrodkowy na poziomie nadgarstka. Zabieg może być wykonywany dwoma metodami: otwartą lub endoskopową – wybór metody zależy w dużej mierze od doświadczenia operatora. Obie metody dają porównywalne rezultaty, różnią się przede wszystkim rozległością dojścia operacyjnego. W obu przypadkach nie jest stosowana pełna narkoza – zazwyczaj wystarczające jest znieczulenie miejscowe.
Rekonwalescencja wynosi do 4 tygodni dla osób wykonujących pracę biurową, 8 tygodni dla osób pracujących fizycznie. Zwykle nie jest potrzebna rehabilitacja.
