Choroby nerwowo-mięśniowe (w tym dwie sztandarowe: mózgowe porażenie dziecięce i przepuklina oponowo-rdzeniowa, które należą do chorób ośrodkowego układu nerwowego) mogą być wynikiem uszkodzenia nerwów (tzw. neuropatie), mięśni (tzw. miopatie) lub mogą być konsekwencją zaburzeń w połączeniach nerwowo-mięśniowych.
Są to schorzenia, które wpływają na komunikacje między mózgiem, a mięśniami. W przypadku chorób nerwowo-mięśniowych dochodzi głównie do zaburzeń napięcia i balansu mięśniowego, które można podzielić na dwie grupy – zaburzenia spastyczne ze zwiększeniem napięcia mięśni i powstaniem przykurczów, oraz zaburzenia wiotkie, gdzie dominują objawy osłabienia mięśni. Wynikiem chorób nerwowo-mięśniowych jest ograniczenie możliwości wykonywania ruchów, utrata zdolności poruszania się, a w najcięższych przypadkach nawet możliwości samodzielnego oddychania.
W przebiegu tych chorób pojawiają się utrudnienia z wykonywaniem czynności życia codziennego. Chodzenie, ubieranie się, a nawet oddychanie mogą sprawiać problemy. Jest to związane z komplikacjami, które pojawią się w trakcie rozwoju schorzenia, podczas których dochodzi do przykurczów, porażeń i zaburzeń balansu mięśniowego. Część z tych chorób (neuropatie i dystrofie mięśniowe) nasila się, a stan pacjenta pogarsza się stopniowo prowadząc do nieuchronnej śmierci.
Większość chorób nerwowo-mięśniowych jest nieuleczalna i są one dziedziczone. Jednak odpowiednio dobrane metody leczenia, zwłaszcza techniki rehabilitacyjne, są w stanie na różnych etapach pomóc i poprawić ogólną sprawność ruchową dziecka, lub ułatwić opiekę nad osobą dotkniętą takim schorzeniem.